قسمت چهاردهم

جدول شماره پنج:

در جدول شماره پنج کلمه‌ی « گه » ( نشانه‌ی نکره « گ » + مخففِ فعل است « ه » ) با نشانه‌ی معرفه « گه » تفاوت دارد. نشانه‌ی معرفه خودش پیش از ضمیر قرار می‌گیرد:      « گه‌ی » امّا در اینجا « گه » را نمی‌توان به ضمیر « ی » چسباند.

حرف « گ » علاوه بر کمک به تلفّظ اسمِ نکره پیش از نشانه‌ی فعل محذوف ، در جاهای دیگر هم به خواندنِ راحتِ بعضی واژه‌ها پیش از نشانه‌های دیگر کمک می‌‌کند :

الف ) در خواندن اعداد یک و دو و سه پیش از « یان » ( شان ) :

هردوگ‌یان مَنِن ، یه نیه یَکی‌گ‌یان نیم مَن بو ! ( هر دوتاشان مَن هستند ، این نیست یکی‌شان نیم مَن باشد )

 هر سِه‌گ‌یان ( هر سه‌تاشان )

ب ) در خواندن اسم‌های نکره پیش از ضمایر ملکی ( جدول شماره شش ) :

بِرّی‌گ‌یان ( گروهی‌شان ) ، دو سی‌گ‌یان ( دو سه تایشان ) ،

ج ) به جای « که » : تا اَوره‌گ خُوارد دامَ لی ( تا آنجا که خورد ، او را زدم.

د ) در خواندنِ اسم‌ها پیش از « ش » ( هم ) و « و » :

خدای‌گ‌یش هس. ( خدایی هم هست. )

نانی‌گ و گای وَ لای چوی یَکه ! ( نانی و گاوی پیش او مثل هم هستند. )