قسمت سوم

بعضی از مشکلات رسم الخط فارسی

الف ) ننوشتن صداهای کوتاه

ب ) نوشتن حروف عربی ( ث ، ح ، ذ ، ص ، ض ، ط ، ظ ، ع ، غ ) که صدای معادل آنها در فارسی کنونی نیست.

البته نوشتن واژه ها به این شکل این حسن را دارد که واژه های اوستایی و عربی موجود در زبان فارسی با شکل درست خود نوشته می شوند و خواننده ی اهل تحقیق با دیدن آنها می تواند ریشه و واژه های هم خانواده ی آنها را شناسایی و بررسی کند و همچنین می تواند متن عربی را تا حدودی بهتر بخواند. در زبان اوستایی مخارج صداهای «ث» و «غ» وجود داشته است. واژه های عربی با مخارج بالا ( ث ، ح ، ... ) در زبان فارسی فراوان هستند و حتی شکل های جدیدی پیدا کرده اند که در عربی نیست یا معنی آن تفاوت می کند.

در رسم الخط سورانی از حروف « ح ، ع ، غ » استفاده شده، اما بقیه حذف شده اند.

در مورد حروف بالا چند نکته از جلد اول کتاب « سبک شناسی » استاد ملک الشعرای بهار ذکر می گردد.:

« مخرج : حا ، صاد ، ضاد ، طا ، ظا ، عین و به قولی قاف در حروف فارسی از قدیم الایام نبوده است. » ( صفحه ی 189 )

« حرف غین ، در لغات فارسی بوده است. یعنی در عهد ساسانیان این حرف اوستایی را به صورتی که نمودیم مشاهده می نمائیم. چون تاغ و باغ و بغ و مغ ، ولی امروز این حرف را تنها در خط می نویسیم. » ( صفحه ی 191 )

صدای « غ » گرچه در فارسی از بین رفته ، اما در کردی باقی مانده است. در کردی کرمانشاهی واژه های دارای این صدا را به دو صورت تلفظ می کنند. گاهی آن را تبدیل به « خ » می کنند ، مثل « باغ » ( باخ ) ، « داغ » ( داخ ) ، « غم » ( خم ) ، ... و گاهی به همان صورت عربی و اوستایی خوانده می شود. مثل «بغداد» ، « غریق » ، «غریب» ( غریو )