قسمت چهارم

ج) صداهای موجود در زبان فارسی که دیگر تلفّظ نمی شوند اما در متون کهن دیده می شوند.

نمونه ی آنها کلمه هایی است مثل « خواهر » ( خاهر ) ، « خواستن » ( خاستن ) ، « خواب » ( خاب ) و ... که صدای فارسی آنها در حال حاضر « خا » است یا کلمه هایی مثل « خورشید » ( خُرشید ) ، « خورش » ( خُرش ) ، ... که صدای ابتدای آنها « خُ » است اما صداهایی که قبلا در این ها بوده ( و هنوز هم در کردی کرمانشاهی تلفظ می شود ) ، « خُوا » و « خُوَ » است که به مرور ساده شده و به شکل امروزی در آمده است.

ه ) آمدن دو مصوت پشت سر هم

در واژه ای مثل « حوله » ؛ در صورتی که صدای « و » در عربی و کردی به عنوان صدای صامت هست اما در فارسی فقط به صورت مصوت بلند « - و » وجود دارد و آن صدایی که در فارسی شکل « و » دارد و  در واژه هایی مثل « گاو » به کار می رود، همان است تکه در انگلیسی با صدای « v » خوانده می شود. 

و ) نوشتن واژه های عربی با رسم الخط عربی

مثل واژه های متون مذهبی، نام های عربی مثل صغری ، کبری ، عیسی ، موسی و ... واژه هایی مثل حتی ، لکن ، محتوی و ....

ز ) استفاده از نشانه های دیگر عربی مثل تشدید « -ّ » ، تنوین « اً ، اٍ ، اٌ » و ...

ح ) مشترک بودن حروف « و ، ی » برای نشان دادن صداهای صامت و مصوت بلند